Keuse tussen wat?

Ja, die oorlog in die Oekraïne is verskriklik. Net so verskriklik soos die oorlog in Joego-Slawië, die oorlog in Sirië en honderde oorloë tevore. Ná die gruwel kom die ontleding, en dit is waar dit ingewikkeld raak. Natuurlik kan mens sê dat Poetin mal geword het, en dat byna die hele wêreld die aanval veroordeel – sien VN-resolusies. Maar dit is net die helfte van die waarheid.

As ons die probleem analities benader, sal ons die oorsaak van Poetin se waansinnige besluite in die ineenstorting van die Sowjetunie vind. Dit het in duie gestort weens skreiende ekonomiese swakheid. Die meeste mense was baie sleg en het gehoop op verbetering in die onafhanklikheid van hul volke met 'n wending na demokrasie en kapitalisme as 'n alternatief vir mislukte kommunisme. Nou wag hulle vir die verbetering. Hoe lank gaan ons hulle laat wag? Hulle wag al 30 jaar. Nog 20 of 100 jaar – vir altyd?

Demokrasie leef op die moontlikheid van elke individu om sy lewe met waardigheid en verder as armoede te leef. Dit geld nie net vir die voormalige Sowjetrepublieke in Sentraal-Asië nie, maar ook vir Afrika en baie ander streke. As die sogenaamde vrye wêreld dit nie regkry nie, sal daar meer oorloë wees – tot kernkragkragmeting. Ons moet hierdie verbande verstaan.

Rusland in die persoon van Poetin wil terugkeer na 'n wêreldmoondheid. Hoekom val hy nou nie Sentraal-Asië aan nie (wat hy byvoorbeeld al in die Kaukasus-oorlog probeer doen het), maar Oekraïne? Want Sentraal-Asië kan wag. Met die mense daar gaan dit steeds sleg en Rusland het goeie vooruitsigte dat die republieke weer vrywillig in Rusland se arms sal val! Die meeste mense in die Oekraïne het egter heeltemal vrywillig demokrasie en kapitalisme gekies – en hul lewensomstandighede het eintlik verbeter vanweë hul nabyheid aan Europa. Die gevaar is dus dat demokrasie en kapitalisme 'n beter lewe waarborg. Poetin kan dit natuurlik nie laat staan ​​nie – en China ook nie.

China het 'n pad gekies wat twee wêrelde gemeng het. Aan die een kant die kommunistiese magsapparaat, en aan die ander kant ekonomiese vryhede. Tot dusver blyk hierdie pad uiters suksesvol – ten koste van die mense se persoonlike vryheid.

Ongelukkig toon kapitalisme in sy lelikste vorm ook die verdeling van die bevolking in baie ryk en baie arm mense. Dit kan selfs in die oënskynlik gekonsolideerde kapitalistiese demokrasieë waargeneem word. Trump het die plofstof wat daarin vervat is duidelik gedemonstreer. Demokrasie sal dus nooit die finale oorwinning wen nie, en ons sal moet aanhou wag vir die kernkragkragmeting.

Ek sit nou hier in my mini-ateljee en veg desperaat vir my persoonlike ekonomiese oorlewing as musiekvervaardiger. 'n Goeie voorbeeld vir baie mense in kapitalistiese demokrasieë. Ja, ek was besig! ’n Uitgebreide akademiese musiekopleiding is gevolg deur baie uitmergelende jare op die verhoë van hierdie wêreld – tot uitbranding. Daarna het die stryd om die lewe voortgeduur. Nuwe beroep – nuwe geluk – tot die volgende uitbranding. Nou probeer ek my pensioen aanvul met musiekproduksie.

Ja, ek kan my mening vrylik uitspreek. Geen bomme val op my kop nie en ek het genoeg om te eet. So gaan dit goed met my? Nee, want as ervare kunstenaar in die musiekbedryf ervaar ek weer hoe ekonomiese mag my persoonlike ontwikkeling drasties beperk. Sogenaamde hekwagters wil die laaste hemp van my rug afhaal voordat my produksies selfs die oor van ’n luisteraar kan bereik. Dit is hoe mededinging in kapitalisme lyk.

Die progressiewe privatisering (kapitalisering) van die kulturele landskap beteken dat vandag meer as ooit die volgende vir kunstenaars geld: “Geen kans op die mark sonder finansiële belegging“. Dit klink dalk vir baie soos kla op 'n hoë vlak, maar soos Ovidius reeds gesê het: "Weerstaan ​​die begin". Hierdie soort vryheid sal nooit die harte van die mense bereik nie. As die meerderheid van die bevolking weens ’n gebrek aan finansiële mag van persoonlike en ekonomiese groei uitgesluit word, sal dit binnekort donker word. Dan sal ons net die keuse hê tussen pes en cholera.