Moedertaal en diskriminasie
Eintlik sou ek genoeg ander dinge hê om te doen, maar hierdie onderwerp brand op my naels. As kunstenaar moet ek primêr besorg wees oor my kuns. In my jonger jare was dit 'n moeilike onderneming, al was dit net as gevolg van die behoefte om 'n inkomste te verseker. Dit het nie verander wanneer jy aan die begin van 'n nuwe loopbaan is nie. Vandag word die verpligte selfbevordering egter bygevoeg as 'n tydrowende taak.
Die redakteurs en kurators wat vroeër nog toeganklik was, verskans hulle al hoe meer agter die suksessyfers wat selfs as nuweling reeds gewys behoort te word. Ek kan onthou dat 'n mens ten minste 'n antwoord op 'n voorlegging aan die pers, radio-redakteurs of platemaatskappye ontvang het - en dit het niks gekos nie! Weliswaar, veral in die musiekbedryf, het die aantal “petisiere” ontplof weens die moontlikhede van digitale musiekproduksie. Dit het 'n florerende mark vir selfpromosieplatforms geword (selfs in die boekmark).
Wel, dit is hoe dit is! Daar kan egter opgemerk word dat die drempel tot gelykbreek as gevolg daarvan al hoe verder terugbeweeg. En dan is daar nog ’n effek wat by baie ongemerk verbygaan en ’n knelpunt word – die kulturele herkoms en moedertaal van die kunstenaar. Dit is werklik nie splinternuut nie, en ouer musikante sal die weerstand teen wat destyds "Anglo-Amerikaanse kulturele imperialisme" genoem is, onthou. In Frankryk en Kanada is verpligte radiokwotas vir inheemse musikante ingestel. Weerstand teen die oorheersing van Engelstalige popmusiek het ook in ander lande gegroei.
Op hierdie front het dinge kommerwekkend stil geword. Dit is ten spyte van die feit dat die oorheersing gegroei het eerder as gekrimp. Vandag word die Amerikaanse formate van die Oscars of die Grammys onmiddellik regstreeks op televisie uitgesaai. Dit alles is kommerwekkend genoeg vir nie-Engelssprekende kunstenaars, maar daar is nog 'n ontwikkeling wat in die skadu van aandag plaasvind, en wat selfs ernstiger implikasies vir selfbevordering inhou.
Dit is duidelik dat Duitse, Franse en ander kulture deur die evolusie van selfbevordering slaap. Daar is skokkend min bemarkingsaanbiedinge wat op Europa gefokus is (natuurlik, as 'n Duitser, is dit die fokus van my waarneming). Natuurlik is die internasionale formate (Submithub, Spotify, ens.) wêreldwyd oop, maar die algemene oriëntasie is subliminaal duidelik op die Engelse taal gefokus. Ek sal 'n voorbeeld gee.
Toe ek in 2019 my tweede kunstenaarsloopbaan in die musiekbedryf begin het, het ek redelik onbewustelik en terloops Engels as die kommunikasietaal en (wanneer beskikbaar) liedjielirieke gekies. Dit het baie te doen gehad met my vorige internasionale werk as jazz-trompetspeler. Engels is al 'n geruime tyd die wêreldwye "lingua franca". En ook my bemarking het die internasionale mark sonder enige probleme bereik. Ek kon reeds met die eerste liedjies stroomnommers rondom 100,000 20 bereik – as 'n nuweling na meer as XNUMX jaar se onderbreking as kunstenaar!
In 2022 het ek 'n paar boeke in Duits gepubliseer en besef dat ek baie meer in my moedertaal kan uitdruk – wat geen wonder is nie. So van toe af het ek ook Duitse liedjie lirieke geskryf. Reeds aan die begin van my laat loopbaan het ek oor honderde vir my heeltemal onbekende genres in popmusiek gestruikel. Na 3 jaar het ek uiteindelik gevestig, wat belangrik was vir bemarking, wat baie afhanklik was van algoritmes. Ek het nou gevind dat die regte snitlyste my internasionale gehoor al hoe beter bereik.
Dit was vir my duidelik dat hierdie gehoor geweldig sou verminder met Duitstalige liedtekste, maar meer as 100 miljoen potensiële luisteraars is ook genoeg as die sekerlik hoër artistieke kwaliteit van die lirieke in my moedertaal in ag geneem word. Nou het ek na die gepaste genres gesoek en was sprakeloos. Die bemarkingsplatforms gee die genres as 'n aftreklys – in Engels, natuurlik. Buiten “Deutschpop” was daar nie veel te vinde nie en die ooreenstemmende speellyste was meer op Duitse Schlager gerig. Vir meer gesofistikeerde Duitse lirieke was daar ook 'n boks met hip-hop en die randgenres. Iets soos “Alternatief” was natuurlik nie bedoel vir Duitssprekende kunstenaars nie.
Toe ek toe geskikte promosieverskaffers vir ’n Duitssprekende gehoor gesoek het, was ek verstom. Met duisende en duisende promosie-agentskappe, het byna nie een in 'n Duitssprekende gehoor gespesialiseer nie. Die reël was: "Almal verstaan Engels en dit is waar die geld oor die algemeen gemaak moet word." Verbasend genoeg het selfs die Duitse kurators sonder kommentaar met hierdie uitspraak saamgestem. Ek dink kollegas in ander Europese lande sal dieselfde voel. Dit lyk of die Anglo-Amerikaanse smaakmasjien die hele digitale mark oorheers, en selfs die Europese maatskappye (Spotify is Sweeds, Deezer is Frans, ens.) kan nie die krag (of die wil?) vind om dit teë te werk nie.
Duitsland het natuurlik ook sterre opgelewer, maar ek praat nie van die helde wat hul loopbane via klubs en konserte gevestig het nie. Die digitale mark is 'n mark op sy eie, en dit is die enigste een wat inkomste genereer wat nie op suiwer terugbreekwerk gebaseer is nie. Selfs met my Duitse titels bereik ek meer aanhangers in die VSA as in Duitsland. Wat is die opsporing verkeerd? Is ons regtig net vasalle van die VSA, soos die na-oorlogse generasie altyd gevrees het? Vriendskap is goed, maar nederige afhanklikheid is net suig. As ons Europeërs 'n paar krummels uit die Amerikaanse musiekmark kry, is dit geen vergoeding vir die feit dat die plaaslike musiekmark gesluit bly in terme van die groot transaksies nie. Hier is niemand om te blameer nie, en die vlytigheid van die Amerikaners in die markte is indrukwekkend, maar dit smaak bitterlik op die Europese tong. Ek wil nie eers weet hoe dit op Afrika- of ander tale proe nie.
Vrywaring: Ek is nie 'n nasionalis nie en ek het nie 'n probleem met ander kulture nie en ek praat graag Engels in internasionale kommunikasie, maar ek raak vies as daar onwetend teen my gediskrimineer word in terme van waar ek vandaan kom en watter taal ek praat – al is dit net nalatig. Dit blaas regtig my gedagtes wanneer selfs in my eie land die radiostasies Duitse liedjies amper heeltemal ignoreer. Dit is hoog tyd dat die debat heropen word.
Quote:
Geen Duitstalige titel in die Top 100 van die Amptelike Duitse Airplay Charts 2022 nie.
BVMI-voorsitter Dr. Florian Drücke kritiseer die feit dat nie 'n enkele Duitstalige titel in die Top 100 van die Amptelike Duitse Airplay Charts 2022 gevind kan word nie, en stel dus 'n nuwe negatiewe rekord op vir 'n tendens wat die bedryf al jare lank uitwys . Terselfdertyd toon die studie dat die verskeidenheid genres waarna geluister word, insluitend Duitstalige musiek, steeds groot is. In die musiekaanbod van die radiostasies word dit egter nie weerspieël nie.
“Daar is geen Duitstalige liedjie onder die 100 titels wat die meeste op Duitse radio gespeel word nie, soos getoon deur die Amptelike Duitse Airplay Charts 2022, bepaal deur MusicTrace namens BVMI. Dis ’n nuwe laagtepunt ná vyf in 2021 en ses in 2020. Die feit dat liedjies in Duits nie ’n besonder groot rol op die radio speel nie, is nie ’n nuwe verskynsel nie, en die bedryf het dit oor die jare baie keer aangespreek en gekritiseer. Na ons mening kan stasies met plaaslike repertorium hulself identifiseer en ook hul stempel by luisteraars afdruk,” word Drücke in 'n persverklaring van die vereniging aangehaal. “Aan die ander kant moet dit ook duidelik wees dat ons hier baie fyn gaan kyk in die huidige debat oor die toekoms van openbare uitsaaiwese en die kulturele missie sal eis, wat nie deur die swaar rotasie van internasionale repertorium vervul word nie. ’n Kykie na die Amptelike Duitse Album en Enkeltrefferlyste is genoeg om te wys dat Duitstalige kunstenaars baie waardeer en in aanvraag in hierdie land word, en dienooreenkomstig op die radio gereflekteer moet word,” gaan Drücke voort, wat waarsku dat politici nie moet kyk nie. weg van hierdie kwessie ook. > Bron: https://www.radionews.de/bvmi-kritisiert-geringen-anteil-deutschsprachiger-titel-im-radio/
Haal einde aan