Vermy kabelkarretjies na bergpieke

Dit is nie 'n lied in die konvensionele sin nie. Dit is eerder poësie met musiek. Trouens, daar is reeds aanhangers vir hierdie soort poësie en op Spotify is daar ’n paar geskikte snitlyste. Maar daar is die musiek meer soos 'n akoestiese bad vir die spreker. Die patroon is "poësie = sagte klanke." Bietjie te eenvoudig vir ons smaak. Na ons mening word die potensiaal van die musiek om kommentaar te lewer op die inhoud van die teks en nie net 'n akoestiese mat uit te lê nie, hier verspil. Nou na die betekenis van die gedig. Iemand het 'n keuse tussen 'n kabelkar na bo (die sin van die lewe) of 'n baie moeisame stap. Die protagonis kies die lang stap, en vergeet waarna hy eintlik gesoek het. Hy ontmoet 'n alpiene herder wat in homself rus en saam vind hulle die ewige lewe in stilte. Daar is 'n Engelse en 'n Duitse weergawe.