Η παγκόσμια προσέγγιση μου

Φωτογραφία: NASA

Στις 21 Ιουλίου 1969 στις 2.56 π.μ. παγκόσμια ώρα ο Νιλ Άρμστρονγκ πάτησε το πόδι του στο φεγγάρι. Ήμουν 13 χρονών εκείνη την εποχή. Μόλις 6 χρόνια αργότερα συνειδητοποίησα τη διάσταση αυτής της φωτογραφίας, όταν μετακόμισα στο πρώτο μου διαμέρισμα. Στα κουτιά βρήκα τη διατηρητέα εφημερίδα του 1969 με αυτή τη φωτογραφία σε μεγάλο μέγεθος. Ήταν σαν ένα σοκ όταν συνειδητοποίησα βαθιά μέσα μου ότι αυτό ήταν το σπίτι μου.

Μετά ήρθε ο αναπόφευκτος αγώνας για την επιβίωση. Σπουδές, δουλειά, οικογένεια, παιδιά, δουλειά. Μόλις 45 χρόνια αργότερα, ο ακούραστος αγώνας για τα χρήματα τελειώνει με την κοντινή προοπτική της συνταξιοδότησης – ακόμα κοντά στο όριο της φτώχειας, αλλά με μέτρια προς το ζην.

Μετά από 45 χρόνια υποταγής στις επιταγές της οικονομίας, μια νέα δουλειά για τη βελτίωση των οικονομικών δεν αποτελεί επιλογή. Το έχω χορτάσει. Υπήρχε όμως ακόμα το όνειρο να γίνω καλλιτέχνης, το οποίο φαινόταν ότι τελείωσα στα 40. Αλλά τι είχα να πω;

Στη συνέχεια, η φωτογραφία επέστρεψε στο μυαλό μου και σοκαρίστηκα πόσο λίγα άλλαξαν στη συμπεριφορά των ανθρώπων από τότε. Το αίσθημα μιας κοινής πατρίδας, που πρέπει να καλλιεργηθεί και να διαφυλαχθεί, όπου ο σεβασμός σε όλη τη ζωή είναι αυτονόητο, ήταν ακόμα πολύ πίσω από το μίσος του δήθεν ξένου και την καταπίεση των αδυνάτων.

Οι κυρίαρχες ιδεολογίες δεν έχουν ακόμη δώσει τη θέση τους σε μια παγκόσμια τάξη πραγμάτων που βασίζεται στη λογική και την επιστήμη, κάτι που είναι δυνατό με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Και η ανθρωπότητα ακόμα δεν έχει θέσει υπό έλεγχο τα συναισθήματά της με τα κληρονομικά πρότυπα συμπεριφοράς που έχουν προκύψει κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες. Ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ περισσότερο μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας από όσο μας κηρύττουν οι φύλακες του παρελθόντος. Και πολλοί εξακολουθούν να τους πιστεύουν αντί να χρησιμοποιούν τον κόπο της σκέψης και της ενημέρωσης.

Θα είναι πολύ αργά για τους περισσότερους ζωντανούς, τεμπέληδες ανόητους, αλλά όποιος είναι σε θέση να ονομάσει τα πράγματα με τη διάνοιά του καλείται να φυτέψει το νέο πνεύμα στους εγκεφάλους των επόμενων γενεών. Πρέπει να συμβαίνει συχνά και συνεχώς για να κάνουμε το επόμενο βήμα στην εξέλιξη.

Και αυτό ακριβώς μπορεί να κάνει ένας καλλιτέχνης. Και αυτό ακριβώς κάνω τώρα.