ترانه های سیاسی-سیاسی و جنون ژانر

یافتن ژانر مناسب موسیقی خودش همیشه دشوار بوده است. مخصوصاً در عصر پخش کشوی مناسب برای مخاطب قرار دادن مخاطب و ضرب (لیست پخش ، مطبوعات و غیره) مهم است.

هیچ هنرمند واقعی هنگام نوشتن آهنگ به ژانرها فکر نمی کند. مخصوصاً وقتی متن آهنگی وجود دارد و جمله ای فراتر از حساسیت های شخصی شناخته شده مانند عشق ورزی و کلی خستگی در دنیا ارائه می شود.

وقتی هنرمند عناصری از دوره های مختلف هنری را آزمایش می کند ، بسیار دشوار می شود. به طور کلی هنر به این ترتیب عمل می کند. اما آیا امروزه هنوز اکثر شنوندگان به موسیقی به عنوان یک موضوع هنری نگاه می کنند؟

با پیشرفت پیروزمندانه موسیقی پاپ ، جنبه هنری به طور فزاینده ای در پس زمینه عقب می رود. ایستگاه های رادیویی موسیقی را طبق الگویی انتخاب می کنند که انحرافی در هنر است.

تسلیم کامل به ذائقه اکثر ویراستاران را از انتخاب آهنگهایی که "مزاحم" باشند منع می کند. اما برهم زدن یکنواختی روزمره یکی از نجیب ترین کارهای هنر است.

بدیهی بود که وقتی برای مدتی روی موضوعات اجتماعی سیاسی متمرکز شدم، مشکلات بازاریابی به وجود می آمد. اما من احساس می کنم هنرمند هستم و باید با عواقب اقتصادی اعمالم زندگی کنم.

من به خوبی می فهمم که شنوندگان می خواهند در کنار طغیان اخبار ترسناک از سراسر جهان آرامش خود را پیدا کنند - از جمله در موسیقی. اما راه های برون رفت از معضل برای یک هنرمند نیز وجود دارد و من سعی می کنم با تولید موسیقی برای موقعیت های دیگر روح ، یکی از این راه ها را دنبال کنم.

هنوز مشكل پرداختن به ژانرها براي ترانه هاي مهم وجود دارد. زمان آن فرا رسیده است که پورتال های پخش جریانی (Spotify و غیره) ، که باید برای همه گروه شنوندگان وجود داشته باشد ، ژانرهایی را ایجاد کنند که محتوای آهنگ را بیشتر مورد توجه قرار می دهند.

حال و هوای "سیاسی-اجتماعی" به جای تقسیم "Chill Out" به زیر گروههای بیشمار چطور؟