موسیقی الکترونیکی سبک نیست!
متأسفانه ، "موسیقی الکترونیکی" در موسیقی پاپ به عنوان نوعی توصیف سبک تثبیت شده است. این نه تنها از اساس اشتباه است ، بلکه باعث می شود دید کلی برای شنوندگان جوان تحریف شود.
بازدید از ویکی پدیا می تواند در اینجا مفید باشد: موسیقی الکترونیکی. جنبه های موسیقی الکترونیکی که جای بحث دارد چند برابر است.
از دید عموم مردم ، مهمترین جنبه موسیقی الکترونیکی نحوه تولید آن است ، زیرا پیامدهای اجتماعی مشابه ورود ماشین های هوشمند به زندگی ما دارد. در مدت زمان کمتری می توان بیشتر تولید کرد و استفاده از نیروی انسانی کاهش می یابد.
از نظر دوستدار موسیقی ، تصویر صوتی کاملاً جدید قطعاً تعیین کننده است. و این صدا همچنین مسئول ورود این اصطلاح به عنوان ژانر موسیقی محبوب است. اما در واقع این فقط جریان اصلی پاپ و ایده آل صدای آن است که این سبک را تعریف می کند. با تولید کننده های صوتی الکترونیکی ، سمفونی ها می توانند به همان سبک کلاسیک تولید شوند ، اما به سختی کسی این کار را انجام می دهد زیرا مخاطبان کلاسیک عاشق شیوه های اجرای جا افتاده هستند.
از نظر یک هنرمند خلاق ، شرایط کاملاً ساده تولید ، نفرین و برکت است. انتشار انفرادی نه تنها امکان پذیر است ، بلکه به معنای بیشترین آزادی هنری ممکن است. این یادآور شرایط تولید یک نقاش است. با این حال بسیاری از نقاشان به دلیل تنهایی قبلاً شکست خورده اند و این دقیقاً مشکل تولیدکننده الکترونیک است.
در حالی که دی جی در جایگاه موسیقی رقص الکترونیکی اولیه خود را در اجرای زنده تثبیت کرده است ، برای هنرمندان آزمایشی الکترونیکی برای ایجاد ارتباط مستقیم با مخاطبان ، دشوارتر می شود. اجراهای چندرسانه ای یا ترکیب با سایر اشکال هنری قابل تصور و تحقق است ، اما آنها کنسرت ها را دوباره گران می کنند و مزیت تولید عدم پرداخت پول به موسیقی دانان به سرعت برعکس می شود.
در نتیجه ، تازه واردانی که بودجه ندارند ، در بازار موسیقی ضبط شده با رقابت روزافزونی روبرو هستند ، اما به سختی می توان آنها را در صحنه ها یافت. یافتن میانگین طلایی یک چالش اساسی در انتشار موسیقی الکترونیکی است. با این حال ، عاشق صداهای الکترونیکی مطمئناً می تواند از نظر شیوه های عملکردی متنوع - و همچنین سبک ها ، منتظر آینده ای جذاب باشد.