Eclectische elektronische muziek
Eclectisch is afgeleid van het oude Griekse "eklektós" en betekent in de oorspronkelijke letterlijke betekenis "uitverkoren" of "uitverkoren". In het algemeen verwijst de term 'eclecticisme' naar technieken en methoden die stijlen, disciplines of filosofieën uit verschillende tijden of overtuigingen combineren tot een nieuwe eenheid.
Eclectici werden in de oudheid al denkers genoemd die deze versmelting in hun wereldbeeld toepasten. Cicero was waarschijnlijk de bekendste eclecticus van zijn tijd. Sommige critici van eclecticisme beschuldigden hem van deze vermenging van anders op zichzelf staande systemen als irrelevant of waardeloos.
Aan de andere kant waardeerden de volgers de selectie van de beste elementen uit de bestaande systemen, terwijl ze de elementen die als onbelangrijk of fout werden beschouwd, verworpen. Tot nu toe is het gebruik van eclecticisme voornamelijk beperkt gebleven tot de beeldende kunst, architectuur en filosofie.
Na lang zoeken naar een geschikt genre of een geschikte term voor mijn recente muziekproducties, heb ik in 'eclectisch' het juiste adjectief gevonden, omdat ik precies dat doe - ik gebruik reeds bestaande elementen die ik waardevol acht en assembleer ze tot nieuwe werken.
In strikte zin doen kunstenaars dit eigenlijk voortdurend, omdat ze verschillende invloeden in nieuw werk verwerken en nieuwe perspectieven openen. Meestal voegen ze de invloeden echter samen tot een fonds van zelf gecreëerde decorstukken vóór het creatieve proces. Niets is echter echt nieuw en altijd slechts een verdere ontwikkeling, en soms geldt de waarheid dat het wiel niet opnieuw hoeft te worden uitgevonden.
Vanzelfsprekend ben ik altijd doordrongen van deze visie, wat mijn werk in een grote verscheidenheid aan muzikale scènes verklaart. Ik hield van de meest waardevolle elementen van elke scène in jazz, klassiek en pop. Daarbij kwam het besef dat deze elementen steeds meer hun charme verloren toen ze in een puristische stijl werden gereduceerd tot een vermoeide kopie van zichzelf. Dit gebeurt vooral in de zogenaamde mainstream.
Als men deze elementen echter in hun oorspronkelijke kracht mengt in individuele werken, blijft er nog genoeg ruimte over voor een artistieke signatuur, want de mogelijkheden zijn legio. De kunst van de maker bestaat vooral in de creatieve vermenging van de ingrediënten en de beheersing van de muzikale vormentaal. Dit is niet triviaal of minder waardevol.
Deze houding is niet zo geheel nieuw. Het manifesteerde zich al in zogenaamde fusiongenres. Een voorbeeld zijn de beroemde fusionbands van voormalig jazztrompettist Miles Davis. In die tijd van muziek die door musici werd gespeeld, vereiste het echter zowel de visie van de bandleider als de musici om het te evenaren.
Dit veranderde fundamenteel met de komst van elektronische muziekproductie. Met behulp van hoogwaardige samples en loops kan alleen de producer de mix van zijn werk bepalen en uitvoeren. De beschikbare muziekfragmenten zijn opgenomen door professionele specialisten en ontworpen door geweldige geluidsontwerpers. De selectie omvat alle stijlen en genres.
Het classificeren van dergelijke muziekmixen in een genre is een dilemma, en wordt nog beklemmender naarmate de diversiteit van een producer toeneemt. Nu al is de selectie van genres volkomen verwarrend, en het lijkt een paradox om er nog een toe te voegen. Reeds gevestigde genres als 'electronic' of 'electronica' beschrijven niet adequaat wat er werkelijk gebeurt. "Electronic" is gewoon fout, omdat het in de praktijk wordt gebruikt als synoniem voor een zeer specifieke mainstream van elektronische popmuziek, ook al kwamen de grondleggers van elektronische muziek uit de klassieke scene (bijv. Karlheinz Stockhausen).
"Electronica" is eigenlijk slechts een tussenoplossing voor de realisatie van het "elektronische" dilemma, en wordt gebruikt om bijna alles in popmuziek te beschrijven dat voornamelijk elektronisch wordt geproduceerd. Het is geen stijl! De volledige vervaging wordt door veel curatoren afgestraft met de beperking "Please don't submit Electronica!", aangezien het van alles kan zijn, van rock tot freejazz.
Uit al deze bevindingen ben ik tot de conclusie gekomen dat er inderdaad een nieuw genre moet worden gelanceerd dat eclecticisme als basis heeft - eclectische elektronische muziek. EEM verschilt van het nogal beheersbare EDM-genre in zijn gebrek aan focus op dans en in zijn nadruk op een mix van stijlen, maar beperkt tot een enkel werk/nummer of album/project. Het is niet het creëren van een nieuw genre (zoals triphop, dubstep, IDM, drum and bass en andere) met een nummer dat elementen uit verschillende stijlen gebruikt.
Natuurlijk is dit hokje te groot voor een betere oriëntatie van het publiek, maar de luisteraar weet in ieder geval dat hij hier geen mainstream kan verwachten, want mainstream blinkt niet uit door diversiteit maar door uniformiteit. Elk gerecht van een maaltijd heeft een hoofdingrediënt zoals rundvlees of kip en de chef creëert hier zijn smaakpatroon van. Op dezelfde manier kan EEM vooraf worden gedefinieerd door deze basis, verwijzend naar bestaande ingrediënten/subgenres.
Laat me als voorbeeld mijn huidige project "LUST" noemen. De basis, zeg maar het hoofdbestanddeel, zijn housetracks van mijn zoon Moritz. Vervolgens heb ik vocale en instrumentale loops toegevoegd die een stemming beschrijven die ik voel en een klein verhaal vertellen. De elementen zijn gekozen (stilistisch divers, eclectisch) in termen van hun geschiktheid, het best mogelijk om het verhaal en de stemming uit te drukken. Dus ik zou het als volgt classificeren: "Eclectische elektronische muziek - op house gebaseerd".
Zo weet de luisteraar dat hij House duidelijk zal herkennen, maar moet hij voorbereid zijn op verrassingen. Deze classificatie behoedt de consument voor de grofste fouten en is tegelijkertijd een uitnodiging om open te staan. Dit is een zeer artistieke classificatie!