SOPHIE

Ja, ik ben schuldig! Sinds ik aan mijn tweede, late carrière als muzikant begon in 2019, ben ik op zoek geweest naar het juiste genre dat mijn muziek ongeveer beschrijft en naar muzikanten die een vergelijkbare artistieke benadering volgen als ik.

Een paar dagen geleden kwam ik de term "hyperpop" tegen, met de hint dat er een Spotify-afspeellijst met dezelfde naam was. Daar waren op hun beurt de eerste plaatsen gereserveerd voor SOPHIE - ter gelegenheid van haar dood, wat al tragisch genoeg is.

Toen ik de kunstenaar naderbij bekeek, kreeg de tragedie voor mij onverwachte dimensies. In de overkoepelende POP-categorie was er een artieste die al sinds 2013 muziek uitbracht die dicht bij mijn artistieke benadering kwam, zonder dat ik haar in twee jaar intensief zoeken had gevonden. En dan was er nog de tragedie van haar dood op zo'n jonge leeftijd, zonder te kunnen genieten van het werkelijk grote succes dat ze ongetwijfeld verdiende.

Ik heb pas gisteren een artikel gepubliceerd (Electronic Music Is Not a Style!) Dat opnieuw het probleem van genreclassificatie behandelt, en dat was ook het brandende probleem van SOPHIE. De cijfers, die zichtbaar zijn op Spotify, spreken voor zich. SOPHIE was geen onbekende, maar vergeleken met de hitlijsten een marginaal fenomeen. Dat is de manier waarop het is met artiesten die nieuwe wegen inslaan - en het is altijd zo geweest.

Ik vertelde mijn trompetstudenten altijd dat het gemiddeld 10 jaar duurt om in de honeypots te worden toegelaten. Ik weet dat al lang, maar vandaag, als nieuwkomer op 65-jarige leeftijd, aarzel ik om het te accepteren. Maar uw voorbeeld laat zien dat het waarschijnlijk toch waar is.

Het spijt me oneindig veel dat jij, SOPHIE, deze tijd van het leven niet hebt gehad. Maar je fans zullen je nooit vergeten, en vanaf vandaag heb je een nieuwe fan: RIP