Vermijd kabelbanen naar bergtoppen

Het is geen lied in de conventionele zin. Het is eerder poëzie met muziek. Sterker nog, er zijn al fans voor dit soort poëzie en op Spotify staan ​​enkele geschikte playlists. Maar daar is de muziek meer een akoestisch bad voor de spreker. Het patroon is "poëzie = zachte klanken." Iets te simpel naar onze smaak. Naar onze mening wordt hier het potentieel van de muziek om commentaar te leveren op de inhoud van de tekst en niet alleen een akoestisch tapijt neer te leggen, verspild. Nu naar de betekenis van het gedicht. Iemand heeft de keuze tussen een kabelbaan naar de top (de zin van het leven) of een zeer zware wandeling. De hoofdpersoon kiest voor de lange wandeling, vergetend waar hij eigenlijk naar op zoek was. Hij ontmoet een alpenherder die in zichzelf rust en samen vinden ze in stilte het eeuwige leven. Er is een Engelse en een Duitse versie.