Piosenki socjopolityczne i szaleństwo gatunkowe

Znalezienie odpowiedniego gatunku dla własnej muzyki zawsze było trudne. Zwłaszcza w dobie transmisji strumieniowej odpowiednia szuflada jest ważna, aby dotrzeć do odbiorców i multiplikatorów (playlisty, prasa itp.).

Żaden prawdziwy artysta nie myśli o gatunkach, pisząc piosenkę. Zwłaszcza, gdy do utworu jest napisany tekst i zawiera się oświadczenie, które wykracza poza znane osobiste wrażliwości, takie jak choroba miłosna i ogólne znużenie światem.

Jest to bardzo trudne, gdy artysta eksperymentuje z elementami z różnych epok sztuki. Tak ogólnie działa sztuka. Ale czy większość słuchaczy nadal postrzega muzykę jako przedmiot sztuki?

Wraz z triumfalnym postępem muzyki pop, aspekt artystyczny coraz bardziej schodził na dalszy plan. Stacje radiowe wybierają muzykę według wzorca, który jest wypaczeniem sztuki.

Całkowite przesłanie do gustu większości zabrania redaktorom wybierania piosenek, które mogą „przeszkadzać”. Ale zaburzenie codziennej jednolitości jest jednym z najszlachetniejszych zadań sztuki.

Było oczywiste, że problemy marketingowe pojawią się, gdy przez jakiś czas skupię się na tematyce społeczno-politycznej. Ale czuję się artystą i muszę żyć z ekonomicznymi konsekwencjami moich działań.

Doskonale rozumiem, że słuchacze chcą znaleźć spokój przy zalewie horrorów z całego świata - nie tylko w muzyce. Ale są też wyjścia z tego dylematu dla artysty i staram się iść jedną z tych dróg, tworząc muzykę również dla innych sytuacji duszy.

Pozostaje problem uwzględnienia gatunków krytycznych. Nadszedł czas, aby portale streamingowe (Spotify itp.), Które powinny być dostępne dla wszystkich grup słuchaczy, ustanowiły gatunki, które bardziej uwzględniają zawartość utworów.

Co powiesz na nastrój „socjopolityczny” zamiast dzielenia „Chill Out” na kilkanaście podgrup?