เพลงทางการเมืองและความบ้าคลั่งประเภท

เป็นเรื่องยากเสมอที่จะหาแนวเพลงที่เหมาะกับเพลงของเขาเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยุคสตรีมมิงลิ้นชักที่เหมาะสมมีความสำคัญต่อการตอบสนองผู้ชมและตัวคูณ (playlisters, press etc. )

ไม่มีศิลปินตัวจริงคิดประเภทเมื่อเขียนเพลง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อมีเนื้อร้องของเพลงและมีการสร้างข้อความที่เกินกว่าความอ่อนไหวส่วนบุคคลเช่นความรักความเกลียดชังและความเบื่อหน่ายต่อโลกทั่วไป

จะกลายเป็นเรื่องยากมากเมื่อศิลปินทดลองกับองค์ประกอบจากยุคศิลปะที่แตกต่างกัน นี่คือวิธีการทำงานของศิลปะโดยทั่วไป แต่ดนตรียังคงถูกมองว่าเป็นเรื่องศิลปะโดยผู้ฟังส่วนใหญ่ในปัจจุบันหรือไม่?

ด้วยการก้าวไปสู่ชัยชนะของดนตรีป๊อปทำให้แง่มุมของศิลปะลดลงไปอยู่เบื้องหลัง สถานีวิทยุเลือกเพลงตามรูปแบบที่เป็นศิลปะบิดเบือน

การส่งให้ผู้ชมส่วนใหญ่ห้ามผู้แก้ไขเลือกเพลงที่อาจ "รบกวน" แต่การรบกวนความสม่ำเสมอในชีวิตประจำวันเป็นหนึ่งในงานศิลปะที่สูงส่งที่สุด

เห็นได้ชัดว่าปัญหาทางการตลาดจะเกิดขึ้นเมื่อฉันเพ่งความสนใจไปที่ประเด็นทางการเมืองและสังคมมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ฉันรู้สึกเหมือนเป็นศิลปินและต้องอยู่กับผลทางเศรษฐกิจจากการกระทำของฉัน

ฉันเข้าใจเป็นอย่างดีว่าผู้ฟังต้องการที่จะพบความสงบของพวกเขาควบคู่ไปกับข่าวสยองขวัญมากมายจากทั่วทุกมุมโลก - ไม่น้อยในดนตรี แต่ก็มีวิธีออกจากสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกสำหรับศิลปินเช่นกันและฉันพยายามทำวิธีใดวิธีหนึ่งเหล่านี้ด้วยการผลิตเพลงสำหรับสถานการณ์อื่น ๆ ด้วย

ยังคงมีปัญหาในการจัดการกับประเภทของเพลงที่สำคัญ ถึงเวลาแล้วที่พอร์ทัลสตรีมมิง (Spotify เป็นต้น) ซึ่งควรมีไว้สำหรับผู้ฟังทุกกลุ่มเพื่อสร้างแนวเพลงซึ่งคำนึงถึงเนื้อหาเพลงมากขึ้น

แล้วอารมณ์“ สังคมการเมือง” แทนที่จะแบ่ง“ Chill Out” ออกเป็นกลุ่มย่อย ๆ umpteen?