Ne arasında seçim?

Evet, Ukrayna'daki savaş korkunç. Yugoslavya'daki savaş, Suriye'deki savaş ve daha önce yüzlerce savaş kadar korkunç. Dehşetten sonra analiz gelir ve işin karmaşıklaştığı yer burasıdır. Tabii ki, Putin'in çıldırdığını ve neredeyse tüm dünyanın saldırıyı kınadığını söyleyebiliriz - BM kararlarına bakın. Ama bu gerçeğin sadece yarısı.

Soruna analitik yaklaşırsak, Putin'in çılgınca kararlarının nedenini Sovyetler Birliği'nin çöküşünde bulacağız. Bu, göze batan ekonomik zayıflık nedeniyle çöktü. Çoğu insan çok kötü bir yoldaydı ve başarısız komünizme alternatif olarak demokrasi ve kapitalizme dönüşle halklarının bağımsızlığının artmasını umuyordu. Şimdi iyileşmeyi bekliyorlar. Onları daha ne kadar bekleteceğiz? 30 yıldır bekliyorlar 20 veya 100 yıl daha – sonsuza kadar mı?

Demokrasi, her bireyin hayatını onurlu ve yoksulluğun ötesinde yaşama olasılığı üzerine yaşar. Bu sadece Orta Asya'daki eski Sovyet cumhuriyetleri için değil, Afrika ve diğer birçok bölge için de geçerlidir. Sözde özgür dünya bunu başaramazsa, nükleer hesaplaşmaya kadar daha fazla savaş olacak. Bu bağlantıları anlamak zorundayız.

Putin şahsında Rusya bir dünya gücü olmaya geri dönmek istiyor. Neden şimdi Orta Asya'ya (örneğin Kafkas savaşında yapmaya çalıştığı) değil de Ukrayna'ya saldırıyor? Çünkü Orta Asya bekleyebilir. Oradaki insanlar hala kötü durumda ve Rusya'nın cumhuriyetlerin gönüllü olarak tekrar Rusya'nın kollarına düşeceği konusunda iyi umutları var! Bununla birlikte, Ukrayna'daki çoğu insan demokrasiyi ve kapitalizmi tamamen gönüllü olarak seçmiştir - ve Avrupa'ya yakınlıkları nedeniyle yaşam koşulları gerçekten iyileşmiştir. Dolayısıyla tehlike, demokrasi ve kapitalizmin daha iyi bir yaşamı garanti etmesidir. Tabii ki Putin buna izin veremez - ve Çin de öyle.

Çin, iki dünyayı birbirine karıştıran bir yol seçti. Bir yanda komünist iktidar aygıtı, diğer yanda ekonomik özgürlükler. Şimdiye kadar, bu yol son derece başarılı oldu – insanların kişisel özgürlüğü pahasına.

Ne yazık ki, en çirkin haliyle kapitalizm, nüfusun çok zengin ve çok fakir insanlar olarak bölünmesini de göstermektedir. Bu, görünüşte konsolide kapitalist demokrasilerde bile gözlemlenebilir. Trump, içindeki patlayıcıları açıkça gösterdi. Dolayısıyla demokrasi asla nihai zaferi kazanamayacak ve nükleer hesaplaşmayı beklemeye devam etmemiz gerekecek.

Şu anda burada mini stüdyomda oturuyorum, bir müzik yapımcısı olarak kişisel ekonomik hayatta kalmam için umutsuzca savaşıyorum. Kapitalist demokrasilerdeki birçok insan için başlıca örnek. Evet, meşguldüm! Kapsamlı bir akademik müzik eğitimini, bu dünyanın sahnelerinde tükenmişliğe kadar pek çok meşakkatli yıllar izledi. Bundan sonra yaşam mücadelesi devam etti. Yeni meslek – yeni mutluluk – bir sonraki tükenmişliğe kadar. Şimdi emekliliğimi müzik prodüksiyonuyla tamamlamaya çalışıyorum.

Evet, fikrimi özgürce ifade edebilirim. Kafama bomba düşmüyor ve yeterince yiyeceğim var. Peki iyi miyim? Hayır, çünkü müzik sektöründe deneyimli bir sanatçı olarak ekonomik gücün kişisel gelişimimi ne kadar büyük ölçüde kısıtladığını bir kez daha deneyimliyorum. Sözde bekçiler, prodüksiyonlarım bir dinleyicinin kulağına bile ulaşmadan önce sırtımdaki son gömleği çıkarmak istiyorlar. Kapitalizmde rekabet böyle görünür.

Kültürel peyzajın kademeli olarak özelleştirilmesi (büyük harf kullanımı), bugün sanatçılar için her zamankinden daha fazla geçerli olduğu anlamına geliyor: “Finansal yatırım olmadan piyasada şans yok”. Pek çok kişiye yüksek düzeyde şikayet etmek gibi gelebilir, ancak Ovid'in zaten dediği gibi: “Başlangıçlara direnin”. Bu tür bir özgürlük asla insanların kalbine ulaşmayacaktır. Nüfusun çoğunluğu, finansal güç eksikliği nedeniyle kişisel ve ekonomik büyümeden dışlanırsa, yakında kasvetli hale gelecektir. O zaman sadece veba ve kolera arasında seçim yapma şansımız olacak.