Eklektiese elektroniese musiek

Eklekties is afgelei van die antieke Griekse “eklektós” en beteken in sy oorspronklike letterlike sin “uitverkies” of “uitverkies”. Oor die algemeen verwys die term "eklektisisme" na tegnieke en metodes wat style, dissiplines of filosofieë uit verskillende tye of oortuigings in 'n nuwe eenheid kombineer.

Eklektici is reeds in die oudheid denkers genoem wat hierdie samesmelting in hul wêreldbeskouings toegepas het. Cicero was waarskynlik die bekendste eklektikus van sy tyd. Sommige kritici van eklektisisme het hom van hierdie vermenging van andersins selfstandige stelsels as irrelevant of waardeloos beskuldig.

Die volgelinge, aan die ander kant, het die keuse van die beste elemente uit die bestaande stelsels waardeer, terwyl die elemente wat as onbelangrik of verkeerd erken is, weggegooi is. Tot dusver is die gebruik van eklektisisme hoofsaaklik beperk tot die visuele kunste, argitektuur en filosofie.

Na 'n lang soektog na 'n geskikte genre of term vir my onlangse musikale produksies, het ek in "eklekties" die gepaste byvoeglike naamwoord gevind, want ek doen presies dit - ek gebruik voorafbestaande elemente wat ek as waardevol ag en sit dit saam in nuwe werke.

In 'n streng sin doen kunstenaars dit eintlik heeltyd, aangesien hulle verskillende invloede in nuwe werke inkorporeer, wat nuwe perspektiewe oopmaak. Hulle smelt egter gewoonlik die invloede saam in 'n fonds van selfgeskepte stelstukke voor die kreatiewe proses. Niks is egter werklik nuut nie en altyd net 'n verdere ontwikkeling, en die waarheid dat die wiel nie weer uitgevind hoef te word nie, geld soms.

Uiteraard was ek nog altyd deurdrenk van hierdie siening, wat my werk in 'n wye verskeidenheid musiektonele verduidelik. Ek was mal oor die waardevolste elemente van elke toneel in jazz, klassiek en pop. Hierby het die besef gekom dat hierdie elemente toenemend hul bekoring verloor het toe hulle gereduseer is tot 'n moeë kopie van hulself in 'n puristiese styl. Dit gebeur hoofsaaklik in die sogenaamde hoofstroom.

As ’n mens egter hierdie elemente in hul oorspronklike krag in individuele werke vermeng, bly daar nog genoeg ruimte oor vir ’n artistieke handtekening, want daar is ontelbare moontlikhede. Die kuns van die skepper bestaan ​​hoofsaaklik uit die kreatiewe vermenging van die bestanddele en die bemeestering van die musikale formele taal. Dit is nie triviaal of minder waardevol nie.

Hierdie houding is nie so heeltemal nuut nie. Dit het hom reeds in sogenaamde samesmeltingsgenres gemanifesteer. Een voorbeeld is die bekende samesmeltingsgroepe van die voormalige jazz-trompettist Miles Davis. In daardie dae van musiek wat deur musikante gespeel is, het dit egter beide die visie van die orkesleier en die musikante vereis om dit te pas.

Dit het fundamenteel verander met die koms van elektroniese musiekproduksie. Met behulp van hoë kwaliteit monsters en lusse kan die vervaardiger alleen die mengsel van sy werk bepaal en uitvoer. Die beskikbare musiekbrokkies word deur professionele spesialiste opgeneem en deur puik klankontwerpers ontwerp. Die keuse sluit alle style en genres in.

Om sulke musiekmengsels in 'n genre te klassifiseer is 'n dilemma, en word selfs meer onderdrukkend namate die diversiteit van 'n vervaardiger toeneem. Reeds vandag is die keuse van genres heeltemal verwarrend, en dit lyk 'n paradoks om nog een by te voeg. Reeds gevestigde genres soos "electronic" of "electronica" beskryf nie voldoende wat werklik aan die gebeur is nie. “Elektronies” is eenvoudig verkeerd, want in die praktyk word dit as sinoniem vir ’n baie spesifieke hoofstroom van elektroniese popmusiek gebruik, al het die vaders van elektroniese musiek uit die klassieke toneel gekom (bv. Karlheinz Stockhausen).

“Electronica” is eintlik maar net ’n stopmaat van die besef van die “elektroniese” dilemma, en word gebruik om byna enigiets in popmusiek te beskryf wat hoofsaaklik elektronies vervaardig word. Dit is nie 'n styl nie! Die volledige vervaging word deur baie kurators gestraf met die beperking “Moet asseblief nie Electronica indien nie!”, aangesien dit enigiets van rock tot free jazz kan wees.

Uit al hierdie bevindinge het ek tot die gevolgtrekking gekom dat daar inderdaad 'n nuwe genre bekend gestel moet word wat eklektisisme as basis het - Eklektiese Elektroniese Musiek. EEM verskil van die taamlik hanteerbare genre van EDM in sy gebrek aan fokus op dans en in sy klem op 'n mengsel van style, maar beperk tot 'n enkele werk/liedjie of album/projek. Dit skep nie 'n nuwe genre (soos trip-hop, dubstep, IDM, drum en bas en ander) met 'n liedjie wat elemente van verskeie style gebruik nie.

Natuurlik is hierdie duiwehok te groot vir beter oriëntasie van die gehoor, maar die luisteraar weet darem dat hy hier nie hoofstroom kan verwag nie, want hoofstroom skitter nie deur diversiteit nie maar eenvormigheid. Elke gereg van 'n maaltyd het 'n hoofbestanddeel soos beesvleis of hoender en die sjef skep sy geurpatroon daaruit. Op dieselfde manier kan EEM vooraf deur hierdie basis gedefinieer word, met verwysing na bestaande bestanddele/subgenres.

As voorbeeld, laat ek my huidige projek, "LUS", noem. Die basis, dus die hoofkomponent, is huisbane deur my seun Moritz. Ek het toe vokale en instrumentale lusse bygevoeg wat 'n bui beskryf wat ek voel en 'n storietjie vertel. Die elemente word gekies (stilisties divers, eklekties) in terme van hul geskiktheid, die beste moontlik om die storie en die stemming uit te druk. So ek sou dit so klassifiseer: “Eklektiese Elektroniese Musiek – Huisgebaseerd”.

Op hierdie manier weet die luisteraar dat hy House duidelik sal herken, maar moet voorbereid wees op verrassings. Hierdie klassifikasie red die verbruiker van die ergste foute en is terselfdertyd 'n uitnodiging om sy kop oop te maak. Dit is 'n baie artistieke klassifikasie!