بتهوون در مقابل دریک

در این شکی نیست - لودویگ ون بتهوون آهنگساز برجسته ای بود. با این وجود ، هنگامی که به صورت عینی مشاهده می شود ، جای تعجب است که چگونه نفوذپذیرانه از او و سایر آثار موسیقی به اصطلاح کلاسیک ، هنوز 200 سال پس از انتشار توسط ارکسترهای سمفونیک با یارانه بسیار بالا انجام می شود.

طی سالیان متمادی ، یک سیستم ارزشی در بسیاری از سیستم های فرهنگی جای خود را به دست آورده است که نگران کننده است. مدیران یارانه ها ادعا می کنند که این روندی دموکراتیک است زیرا مردم به سادگی درخواست شنیدن این آثار را دارند. اما این مخاطب کیست؟

این یک اقلیت نخبه است که به دلیل قدرت مالی خود ، ارزش محافظه کارانه خود را گرامی می دارد. اما اگر حافظان از قبل اینقدر پول دارند ، چرا مpدی که اکثراً به موسیقی عامه پسند گوش می کند ، باید اینقدر پول را بپردازد؟

حتی انجمن های گردآوری هنوز هم پرداخت خود را به آهنگسازان با توجه به ارزش مشکوک آثار وزن می کنند. این بحث برای مدت طولانی ادامه داشته است ، اما با سلاح های نابرابر در حال انجام است. برچسب های بزرگ و قدرتمند به ستاره هایی تکیه می کنند که میلیون ها درآمد کسب می کنند. به نظر می رسد یک ویولونیست بسیار واجد شرایط از ارکستر سمفونیک برجسته بازنده باشد ، اما این دیدگاه بحث را مخدوش می کند.

وقتی سیستم های ارزشی به طور مصنوعی زنده نگه داشته می شوند ، اساساً غیر دموکراتیک است. دوره تعیین کننده برای سیستم های ارزش انسانی و عادلانه در آموزش تعیین شده است. در حالی که امروز معلمان موسیقی هنوز می خواهند دانش آموزان را در کیفیت ظاهراً بی انتها بتهوون متقاعد کنند ، دانش آموزان با گوشهای بلوتوث پنهان خود به هیپ هاپ گوش می دهند.

شاید عاقلانه تر باشد اگر معلمان اجازه دهند خودشان توضیح دهند که چرا کودکان ترجیح می دهند به جای بتهوون به هیپ هاپ گوش دهند. یادگیری مادام العمر فقط برای دیگران نیست. در مبادله یادگیری آزاد ، راز تعادل بین احساس و عقل می تواند جان بسیاری از بلوغ را نجات دهد و منجر به سیستم های ارزشی رشد یافته ارگانیک شود که نیازی به زنده نگه داشتن آنها نیست.