انتخاب بین چه چیزی؟

بله، جنگ در اوکراین وحشتناک است. به همان اندازه وحشتناک جنگ در یوگسلاوی، جنگ در سوریه و صدها جنگ قبل از آن. بعد از وحشت، تحلیل می آید و اینجاست که پیچیده می شود. البته می توان گفت که پوتین دیوانه شده است و تقریباً تمام جهان این حمله را محکوم می کنند - به قطعنامه های سازمان ملل مراجعه کنید. اما این تنها نیمی از حقیقت است.

اگر به صورت تحلیلی به مسئله بپردازیم، علت تصمیمات جنون آمیز پوتین را در فروپاشی شوروی خواهیم یافت. که به دلیل ضعف آشکار اقتصادی سقوط کرد. اکثر مردم در وضعیت بسیار بدی قرار داشتند و به بهبود استقلال مردم خود با چرخش به دموکراسی و سرمایه داری به عنوان جایگزینی برای کمونیسم شکست خورده امیدوار بودند. اکنون آنها منتظر بهبود هستند. تا کی میخواهیم آنها را منتظر کنیم؟ آنها 30 سال منتظر بودند. 20 یا 100 سال دیگر - برای همیشه؟

دموکراسی با این امکان زندگی می کند که هر فردی زندگی خود را با عزت و فراتر از فقر زندگی کند. این نه تنها برای جمهوری‌های شوروی سابق در آسیای مرکزی، بلکه برای آفریقا و بسیاری از مناطق دیگر نیز صادق است. اگر جهان به اصطلاح آزاد این امر را مدیریت نکند، جنگ های بیشتری رخ خواهد داد - تا زمان رویارویی هسته ای. ما باید این ارتباطات را درک کنیم.

روسیه در شخص پوتین می خواهد به قدرت جهانی بازگردد. چرا او اکنون نه به آسیای مرکزی (که قبلاً برای مثال در جنگ قفقاز تلاش کرده بود) بلکه به اوکراین حمله کند؟ زیرا آسیای مرکزی می تواند صبر کند. مردم آنجا هنوز بد کار می کنند و روسیه چشم انداز خوبی دارد که جمهوری ها داوطلبانه دوباره به آغوش روسیه بیفتند! با این حال، اکثر مردم اوکراین، دموکراسی و سرمایه داری را کاملاً داوطلبانه انتخاب کرده اند - و شرایط زندگی آنها در واقع به دلیل نزدیکی آنها به اروپا بهبود یافته است. بنابراین خطر این است که دموکراسی و سرمایه داری تضمین کننده زندگی بهتر است. پوتین، البته، نمی‌تواند اجازه دهد که این وضعیت باقی بماند – و همچنین چین نمی‌تواند.

چین راهی را انتخاب کرده است که دو جهان را در هم آمیخته است. از یک سو، دستگاه قدرت کمونیستی، و از سوی دیگر، آزادی های اقتصادی. تا کنون، این مسیر بسیار موفق بوده است – به قیمت بهای آزادی شخصی مردم.

متأسفانه سرمایه داری در زشت ترین شکل خود نیز نشان دهنده تقسیم جمعیت به افراد بسیار ثروتمند و بسیار فقیر است. این را می توان حتی در دموکراسی های سرمایه داری به ظاهر یکپارچه مشاهده کرد. ترامپ به وضوح مواد منفجره موجود در آن را نشان داده است. بنابراین دموکراسی هرگز پیروزی نهایی را به دست نخواهد آورد و ما باید منتظر رویارویی هسته ای باشیم.

من الان اینجا در مینی استودیو خودم نشسته ام و به شدت برای بقای اقتصادی شخصی ام به عنوان تهیه کننده موسیقی مبارزه می کنم. نمونه بارز بسیاری از مردم در دموکراسی های سرمایه داری. بله سرم شلوغ بود! آموزش موسیقی آکادمیک گسترده سال‌های طاقت‌فرسایی را در صحنه‌های این دنیا دنبال کرد - تا زمانی که فرسودگی شغلی به پایان رسید. پس از آن مبارزه برای زندگی ادامه یافت. حرفه جدید - شادی جدید - تا فرسودگی بعدی. اکنون سعی می کنم مستمری خود را با تولید موسیقی تکمیل کنم.

بله، می توانم آزادانه نظرم را بیان کنم. هیچ بمبی روی سرم نمی افتد و به اندازه کافی غذا دارم. پس آیا حالم خوب است؟ نه، زیرا به عنوان یک هنرمند باتجربه در تجارت موسیقی دوباره تجربه می کنم که چگونه قدرت اقتصادی به شدت رشد شخصی من را محدود می کند. به اصطلاح دروازه بان ها می خواهند قبل از اینکه تولیدات من حتی به گوش شنونده برسد، آخرین پیراهن را از پشت من بردارند. این چیزی است که رقابت در سرمایه داری به نظر می رسد.

خصوصی‌سازی (سرمایه‌سازی) مترقی منظر فرهنگی به این معنی است که امروزه، بیش از هر زمان دیگری، موارد زیر در مورد هنرمندان صدق می‌کند: «هیچ شانسی در بازار بدون سرمایه‌گذاری مالی وجود ندارد». ممکن است برای بسیاری مانند شکایت در سطح بالایی به نظر برسد، اما همانطور که اووید قبلاً گفته بود: "در برابر آغازها مقاومت کنید". این نوع آزادی هرگز به قلب مردم نمی رسد. اگر اکثریت جمعیت به دلیل کمبود قدرت مالی از رشد شخصی و اقتصادی کنار گذاشته شوند، به زودی تیره و تار خواهد شد. آن وقت ما فقط بین طاعون و وبا انتخاب خواهیم داشت.