Lingua materna e discriminación
En realidade tería outras cousas suficientes que facer, pero este tema está a arder nas miñas uñas. Como artista, debería preocuparme principalmente pola miña arte. Nos meus anos mozos, esta era unha empresa difícil, aínda que só fose pola necesidade de garantir uns ingresos. Iso non cambiou cando estás no inicio dunha nova carreira. Hoxe, porén, engádese a obrigatoria autopromoción como tarefa que leva moito tempo.
Os editores e comisarios, que aínda eran accesibles noutros tempos, están cada vez máis afianzados detrás das cifras de éxito que xa deberían mostrarse incluso como recén chegados. Podo lembrar que un recibiu polo menos unha resposta a un envío á prensa, editores de radio ou discográficas, e non custou nada! Hai que recoñecer que, especialmente no negocio da música, o número de "peticionarios" explotou debido ás posibilidades de produción de música dixital. Este converteuse nun mercado próspero para plataformas de autopromoción (mesmo no mercado do libro).
Pois así é! Non obstante, pódese notar que o limiar para o punto de equilibrio está a retroceder cada vez máis como resultado. E despois hai outro efecto que pasa desapercibido para moitos e que se converte nun punto de fricción: a orixe cultural e a lingua nativa do artista. Isto realmente non é novo, e os músicos máis vellos lembrarán a resistencia ao que entón se chamaba "imperialismo cultural angloamericano". En Francia e Canadá, introducíronse cotas de radio obrigatorias para os músicos nativos. A resistencia ao dominio da música pop en lingua inglesa tamén foi medrando noutros países.
Neste fronte, as cousas quedaron alarmantemente tranquilas. Isto a pesar do feito de que o dominio creceu en lugar de diminuír. Hoxe, os formatos americanos dos Óscar ou dos Grammy remítense de inmediato en directo pola televisión. Todo isto é bastante alarmante para os artistas que non falan inglés, pero hai outro desenvolvemento que se está a producir á sombra da atención, e que ten implicacións aínda máis graves para a autopromoción.
Obviamente, a alemá, a francesa e outras culturas están durmindo coa evolución da autopromoción. Hai sorprendentemente poucas ofertas de mercadotecnia centradas en Europa (por suposto, como alemán, ese é o foco da miña observación). Por suposto, os formatos internacionais (Submithub, Spotify, etc.) están abertos en todo o mundo, pero a orientación xeral está enfocada de forma subliminal claramente á lingua inglesa. Vou poñer un exemplo.
Cando comecei a miña segunda carreira de artista no negocio da música en 2019, escollín de forma case inconsciente e casual o inglés como lingua de comunicación e (cando estaba dispoñible) as letras de cancións. Isto tivo moito que ver co meu anterior traballo internacional como trompetista de jazz. O inglés é a "lingua franca" global desde hai bastante tempo. E tamén o meu marketing chegou ao mercado internacional sen problemas. Xa puiden alcanzar os 100,000 números de streaming coas primeiras cancións, como novato despois de máis de 20 anos de descanso como artista.
En 2022, publiquei algúns libros en alemán e decateime de que podía expresar na miña lingua nativa con moito máis detalle, o que non é de estrañar. Así que a partir de entón tamén escribín letras de cancións alemás. Xa ao comezo da miña carreira tardía tropecei con centos de xéneros para min completamente descoñecidos na música pop. Despois de 3 anos, por fin me instalei, o que era importante para o marketing, que dependía moito dos algoritmos. Agora atopaba que as listas de reprodución adecuadas chegaban cada vez mellor ao meu público internacional.
Estaba claro para min que esta audiencia reduciríase enormemente coas letras de cancións en alemán, pero máis de 100 millóns de potenciais oíntes tamén son suficientes tendo en conta a certa calidade artística das letras na miña lingua nativa. Agora busquei os xéneros axeitados e quedei sen palabras. As plataformas de mercadotecnia ofrecen os xéneros como un menú despregable, en inglés, por suposto. Ademais de "Deutschpop", alí non había moito que atopar e as listas de reprodución correspondentes estaban máis orientadas ao alemán Schlager. Para as letras alemás máis sofisticadas, tamén había unha caixa con xéneros hip-hop e marxe. Algo así como "Alternative" obviamente non estaba pensado para artistas de fala alemá.
Cando busquei provedores de promoción axeitados para un público de fala alemá, quedei abraiado. Con miles e miles de axencias de promoción, case ningunha se especializou nun público de fala alemá. A regra era: "Todo o mundo entende inglés e aquí é onde hai que gañar o diñeiro en todos os ámbitos". Sorprendentemente, mesmo os comisarios alemáns coincidiron con este veredicto sen facer comentarios. Creo que os compañeiros doutros países europeos sentirán o mesmo. A máquina do gusto angloamericana parece dominar todo o mercado dixital, e mesmo as empresas europeas (Spotify é sueco, Deezer é francés, etc.) non atopan a forza (ou a vontade?) para contrarrestarlle.
Por suposto, Alemaña tamén produciu estrelas, pero non falo dos heroes que estableceron a súa carreira a través de clubs e concertos. O mercado dixital é un mercado propio, e é o único que xera ingresos que non se basean en puros traballos agotadores. Aínda cos meus títulos alemáns, chego a máis fans nos EE.UU. que en Alemaña. Que está mal o seguimento? ¿Somos realmente só vasalos dos EUA, como sempre temía a xeración da posguerra? A amizade é boa, pero a humilde dependencia é unha merda. Se os europeos recibimos algunhas migallas do mercado musical americano, non é unha compensación polo feito de que o mercado nacional de música permaneza pechado en canto aos grandes negocios. Aquí non hai a quen culpar, e a laboriosidade dos estadounidenses nos mercados é impresionante, pero ten un sabor amargo na lingua europea. Nin sequera quero saber como sabe nas linguas africanas ou doutras linguas.
Descargo de responsabilidade: non son nacionalista e non teño ningún problema con outras culturas e estou feliz de falar inglés na comunicación internacional, pero cabreo cando son discriminado por ignorancia en canto á súa orixe. e en que lingua falo, aínda que sexa simplemente neglixente. Realmente me alucina cando mesmo no meu país as emisoras de radio ignoran case por completo as cancións alemás. Xa é hora de que se reabra o debate.
Cita:
Ningún título en alemán no Top 100 das listas oficiais alemás de Airplay 2022.
O presidente de BVMI, o doutor Florian Drücke, critica o feito de que non se poida atopar nin un só título en alemán no Top 100 das listas oficiais alemás de Airplay 2022, establecendo así un novo récord negativo para unha tendencia que a industria leva anos sinalando. . Ao mesmo tempo, o estudo mostra que a variedade de xéneros escoitados, incluída a música en lingua alemá, segue a ser grande. Na oferta musical das emisoras de radio isto non se reflicte con todo.
"Non hai ningunha canción en alemán entre os 100 títulos que se reproducen con máis frecuencia na radio alemá, como mostran as listas oficiais de Airplay alemás 2022, determinadas por MusicTrace en nome de BVMI. Ese é un novo mínimo despois de cinco en 2021 e seis en 2020. O feito de que as cancións en alemán non teñan un papel especialmente importante na radio non é un fenómeno novo, e a industria abordouno e criticouno moitas veces ao longo dos anos. Na nosa opinión, as emisoras con repertorio local poderían identificarse e deixar marca entre os oíntes", dixo Drücke nunha nota de prensa da asociación. “Por outro lado, tamén hai que ter claro que aquí miraremos moi ben no debate actual sobre o futuro da radiodifusión pública e esixiremos a misión cultural, que non cumpre coa forte rotación do repertorio internacional. Unha ollada ás listas oficiais de álbums e singles alemáns é suficiente para demostrar que os artistas de lingua alemá son moi apreciados e demandados neste país, e deberían reflectirse en consecuencia na radio”, continúa Drücke, quen advirte que os políticos non deben mirar. lonxe deste tema tampouco. > Fonte: https://www.radionews.de/bvmi-kritisiert-geringen-anteil-deutschsprachiger-titel-im-radio/
Fin da cita