O meu enfoque global
Foto: NASA
O 21 de xullo de 1969 ás 2.56 horas da madrugada, Neil Armstrong pisou a lúa. Daquela tiña 13 anos. Non foi ata 6 anos despois cando me decatei da dimensión desta foto cando me mudei ao meu primeiro piso. Nas caixas atopei o xornal conservado de 1969 con esta foto en gran formato. Foi como un choque cando me decatei no fondo de que esta era a miña casa.
Despois veu a inevitable loita pola supervivencia. Estudo, traballo, familia, fillos, traballo. Só 45 anos despois a incansable loita polo diñeiro remata na próxima perspectiva da xubilación, aínda preto do limiar da pobreza, pero cun medio de vida modesto.
Despois de 45 anos de sometemento aos ditados da economía, un novo traballo para mellorar as finanzas non é unha opción. Xa me fartou del. Pero aínda había o soño de ser artista, que parecía rematar aos 40. Pero que tiña que dicir?
Entón a foto volveume á cabeza e quedei impresionado co pouco que cambiou o comportamento das persoas desde entón. O sentimento dunha patria común, que hai que cultivar e preservar, onde o respecto a toda a vida é unha cuestión natural, quedou aínda atrás do odio aos supostamente estranxeiros e da opresión dos débiles.
As ideoloxías dominantes aínda non deron paso a unha orde mundial baseada na razón e na ciencia, que é posible coa axuda da intelixencia artificial. E a humanidade aínda non controlou as súas emocións cos patróns de comportamento herdados que xurdiron en condicións ben diferentes. O mundo cambiou moito máis a través da ciencia e a tecnoloxía do que nos predican os gardiáns do pasado. E moitos aínda os cren en vez de empregar o esforzo do pensamento e a información.
Será demasiado tarde para a maioría dos parvos vivos e preguiceiros, pero calquera que sexa capaz de nomear cousas co seu intelecto é chamado a plantar o novo espírito no cerebro das próximas xeracións. Debe ocorrer con frecuencia e continuamente dar o seguinte paso na evolución.
E iso é exactamente o que pode facer un artista. E iso é exactamente o que estou a facer agora.