Keuze tussen wat?

Ja, de oorlog in Oekraïne is verschrikkelijk. Net zo verschrikkelijk als de oorlog in Joegoslavië, de oorlog in Syrië en honderden oorlogen daarvoor. Na de horror komt de analyse, en dit is waar het ingewikkeld wordt. Je kunt natuurlijk zeggen dat Poetin gek is geworden en dat bijna de hele wereld de aanval veroordeelt – zie VN-resoluties. Maar dit is slechts de halve waarheid.

Als we het probleem analytisch benaderen, zullen we de oorzaak vinden van de krankzinnige beslissingen van Poetin in de ineenstorting van de Sovjet-Unie. Dat stortte in vanwege de flagrante economische zwakte. De meeste mensen waren er erg slecht aan toe en hoopten op verbetering van de onafhankelijkheid van hun volkeren met een wending tot democratie en kapitalisme als alternatief voor het mislukte communisme. Nu wachten ze op de verbetering. Hoe lang gaan we ze laten wachten? Ze wachten al 30 jaar. Nog 20 of 100 jaar – voor altijd?

Democratie leeft van de mogelijkheid van elk individu om zijn leven te leiden met waardigheid en voorbij armoede. Dit geldt niet alleen voor de voormalige Sovjetrepublieken in Centraal-Azië, maar ook voor Afrika en vele andere regio's. Als de zogenaamde vrije wereld dit niet voor elkaar krijgt, zullen er meer oorlogen zijn - tot de nucleaire krachtmeting. We moeten deze verbanden begrijpen.

Rusland in de persoon van Poetin wil weer een wereldmacht worden. Waarom valt hij nu niet Centraal-Azië aan (wat hij bijvoorbeeld al probeerde in de oorlog in de Kaukasus), maar Oekraïne? Omdat Centraal-Azië kan wachten. Het gaat nog steeds slecht met de mensen daar en Rusland heeft goede vooruitzichten dat de republieken weer vrijwillig in de armen van Rusland vallen! De meeste mensen in Oekraïne hebben echter volledig vrijwillig gekozen voor democratie en kapitalisme - en hun levensomstandigheden zijn zelfs verbeterd vanwege hun nabijheid tot Europa. Het gevaar is dus dat democratie en kapitalisme garant staan ​​voor een beter leven. Dat kan Poetin natuurlijk niet laten staan ​​- en China ook niet.

China heeft een pad gekozen dat twee werelden heeft gemengd. Aan de ene kant het communistische machtsapparaat en aan de andere kant de economische vrijheden. Tot nu toe blijkt deze weg buitengewoon succesvol – ten koste van de persoonlijke vrijheid van de mensen.

Helaas toont het kapitalisme in zijn lelijkste vorm ook de verdeling van de bevolking in zeer rijke en zeer arme mensen. Dit kan zelfs worden waargenomen in de schijnbaar geconsolideerde kapitalistische democratieën. Trump heeft duidelijk de daarin aanwezige explosieven aangetoond. Dus democratie zal nooit de eindoverwinning behalen, en we zouden moeten blijven wachten op de nucleaire krachtmeting.

Ik zit hier nu in mijn ministudio, wanhopig vechtend voor mijn persoonlijke economische overleving als muziekproducent. Een goed voorbeeld voor veel mensen in kapitalistische democratieën. Ja, ik heb het druk gehad! Na een uitgebreide academische muziekopleiding volgden vele slopende jaren op de podia van deze wereld - tot burn-out. Daarna ging de strijd om het leven verder. Nieuw beroep – nieuw geluk – tot de volgende burn-out. Nu probeer ik mijn pensioen aan te vullen met muziekproductie.

Ja, ik kan vrij mijn mening uiten. Er vallen geen bommen op mijn hoofd en ik heb genoeg te eten. Ben ik dan goed bezig? Nee, want als ervaren artiest in de muziekwereld ervaar ik opnieuw hoe economische macht mijn persoonlijke ontwikkeling drastisch beperkt. Zogenaamde poortwachters willen het laatste shirt van mijn rug hebben voordat mijn producties het oor van een luisteraar kunnen bereiken. Zo ziet concurrentie eruit in het kapitalisme.

Door de voortschrijdende privatisering (kapitalisatie) van het cultuurlandschap geldt vandaag de dag meer dan ooit voor kunstenaars: “Geen kans op de markt zonder financiële investering“. Het klinkt voor velen misschien als klagen op een hoog niveau, maar zoals Ovidius al zei: "Weerstand tegen het begin". Dit soort vrijheid zal nooit de harten van de mensen bereiken. Als de meerderheid van de bevolking wordt uitgesloten van persoonlijke en economische groei vanwege een gebrek aan financiële macht, wordt het snel somber. Dan hebben we alleen nog de keuze tussen pest en cholera.